Ένα Καράβι Για Τη Γάζα | ShipToGaza.gr

Η πολιτική όμως της μεταφοράς Εβραίων από όλο τον κόσμο στην ιστορική Παλαιστίνη δεν άρχισε με την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, αλλά πολύ ενωρίτερα, λίγο πιο πριν από τις αρχές του 20ου αιώνα, βάσει των αποφάσεων του Σιωνιστικού Συνεδρίου της Βασιλείας το 1897. Ήδη από το 1882 ξεκίνησε η δημιουργία του πρώτου κιμπούτς στην Παλαιστίνη «Πετάχ Τέκβα» όπου μεταφέρθηκαν οι πρώτοι 25.000 Εβραίοι από την Ανατολική Ευρώπη. Μέχρι την Συμφωνία του Σάϊκς –Πικό τον Μάιο του 1916 είχαν μεταφερθεί άλλοι 40.000 Εβραίοι έποικοι. Οι Εβραίοι έποικοι τότε  αποτελούσαν μόλις το 6% του συνολικού πληθυσμού της ιστορικής Παλαιστίνης. Το 1922 επί βρετανικής  διοίκησης ο αριθμός τους είχε αυξηθεί στους 84.000 βάσει της τότε απογραφής. Μέχρι το 1947 ο αριθμός των Εβραίων εποίκων είχε φτάσει τις 608.000, ενώ οι γηγενείς Παλαιστίνιοι Άραβες τότε αριθμούσαν 1.364.000 οι οποίοι κατείχαν περίπου το 95% της γης. Το Νοέμβριο του 1947 η Απόφαση 181 της Γ.Σ του ΟΗΕ καλούσε για την δημιουργία δύο κρατών, του Ισραήλ και της Αραβικής Παλαιστίνης, όπου το Ισραήλ θα είχε το 57,12% και η Παλαιστίνη το 42,88% των συνολικών εδαφών. Το εβραϊκό κράτος του Ισραήλ ανακηρύχθηκε τον Μάιο του 1948 και αμέσως ξέσπασε πόλεμος με τις γειτονικές αραβικές χώρες. Όταν τελείωσαν οι εχθροπραξίες 1949, το Ισραήλ κατείχε το 78% της ιστορικής Παλαιστίνης και οι γηγενείς Παλαιστίνιοι έμειναν με το υπόλοιπο 22%, ενώ 750.000 Παλαιστίνιοι, οι μισοί περίπου, έγιναν πρόσφυγες εγκαταλείποντας βιαίως τα χωριά και τις πόλεις τους, που τώρα ανήκαν πια στα εδάφη του νέου εβραϊκού κράτους του Ισραήλ. Η γραμμή κατάπαυσης του πυρός του 1949 που όρισε την διαίρεση των παραπάνω περιοχών ποτέ δεν έγινε μέχρι σήμερα το νομικά καθορισμένο πολιτικό σύνορο του Ισραήλ. Με τον πόλεμο του 1967 το Ισραήλ κατέλαβε και το υπόλοιπο 22% των παλαιστινιακών Εδαφών, δηλαδή την Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας.

Κατεβάστε σε PDF ολόκληρη τη διπλωματική εργασία του Ισμάτ Σαμπρί καθώς και το πλούσιο χαρτογραφικό υλικό, επιλέγοντας τα επισυννημένα αρχεία.