Ένα Καράβι Για Τη Γάζα | ShipToGaza.gr

Πατρίδα που κοντεύεις στην αυγή,
Γίναμε όλο και πιο άμυαλοι
Αφού τόσο καιρό ατένιζε το μάτι μας τη νίκη:
Ανύχτωτες οι νύχτες μας κι οι πυροβολισμοί τις καταυγάζουν  
Οι εχθροί μας που επαγρυπνούν,
Οι εχθροί μας που για μας το φως ανάβουν
Μες στο πηχτό σκοτάδι των σπηλαίων.

Εδώ μετά τα ποιήματα του Ιώνα
Δεν περιμένουμε κανένα
Η πολιορκία θα κρατήσει ακόμα
Όσο εμείς
Την ποίηση της άγνοιας
Διδάσκουμε στους εχθρούς μας.  

Ο ουρανός το μεσημέρι μολυβένιος
Τη νύχτα πορτοκαλένιος.
Ενώ οι καρδιές παραμένουν ουδέτερες
Όπως τα τριαντάφυλλα του φράχτη.

Εδώ, το εγώ δεν στέκεται,
Ο Αδάμ το χώμα του μόνο θυμάται

Εδώ στο γκρεμό του χάρου λέει:
Δεν έχω σπιθαμή να ηττηθώ:
Ελεύθερος σαν πορεύω μπρος τη λευτεριά
Και στα χέρια μου το αύριο μου κρατώ.
Σε λίγο μπαίνω στη ζωή μου
Και γεννιέμαι ορφανός
Και σαν όνομα θα πάρω γράμματα ανείπωτα.


Στην πολιορκία, ζωή είναι ο χρόνος
ανάμεσα στην ανάμνηση της αρχής της
και τη λησμονιά του τέλους της…

Εδώ, πάνω από τους καπνούς, πάνω στη σκάλα του σπιτιού,
Δεν έχει χρόνο για τον χρόνο.
Κάνουμε ό,τι κάνουν  
Όσοι προς το Θεό ανεβαίνουνε:
Τον πόνο λησμονάμε.

Ο πόνος
είναι αυτός: πως το πρωί
του σπιτιού η κυρά δεν κρεμάει της μπουγάδας το σκοινί
και πως της φτάνει η καθαρότητα ετούτης της σημαίας

Ο κάθε θάνατος
Κι ο αναμενόμενος ακόμα,
Είναι ο πρώτος.
Και πώς να δεις
Ένα φεγγάρι αποκοιμισμένο
Κάτω από κάθε πέτρα;


[Σ’ έναν κριτικό:]
Μην εξηγείς τις λέξεις μου
Με το κουτάλι του τσαγιού ή την παγίδα για πουλιά!
Οι λέξεις μου με πολιορκούν μέσα στο όνειρο.
Οι λέξεις που δεν είπα
Με καταγράφουν κι ύστερα μόνο με αφήνουν να αναζητώ
Ό,τι απέμεινε από το όνειρό μου…

Αυτή η ρίμα δεν ήταν
απαραίτητη,
ούτε για του ρυθμού την αρμονία
ούτε για την οικονομία του πόνου.
Είναι περίσσεια, ανώφελη,
όπως μια μύγα πάνω στο τραπέζι.

Η ομίχλη είναι σκοτεινιά,
σκοτεινιά πυκνή κι άσπρη
που ξεφλουδίζουν το πορτοκάλι κι η γυναίκα που υπόσχεται.

Οι απώλειές μας:
Δύο με οχτώ μάρτυρες τη μέρα
Δέκα τραυματίες
Είκοσι σπίτια
Πενήντα ελιόδεντρα
Κι ας μην ξεχνάμε τη δομική ανισορροπία  
Που θα χτυπήσει το ποίημα, το θεατρικό έργο
Και τον μισοτελειωμένο πίνακα.  

Της λέει : Περίμενέ με στην άκρη του γκρεμού.
Κι αυτή του λέει : Έλα…έλα! Εγώ είμαι ο γκρεμός.

Μια γυναίκα λέει στο πλήθος: Σκέπασε τον αγαπημένο μου
Γιατί τα ρούχα μου έχουν βραχεί από το αίμα του!

Αν δεν είσαι βροχή αγάπη μου
Γίνε δέντρο
Γόνιμο…γίνε δέντρο.
Κι αν δεν είσαι αγάπη μου δέντρο
Γίνε πέτρα
Υγρή…γίνε πέτρα.
Κι αν πέτρα, αγάπη μου, δεν είσαι
Γίνε φεγγάρι
Στο όνειρο της αγαπημένης…γίνε φεγγάρι.
[Έτσι είπε μια γυναίκα
στο γιο της καθώς έθαβαν.]

Τούτη η πολιορκία θα διαρκέσει μέχρι ο πολιορκημένος
να νιώσει πολιορκημένος
και ν’ αντιληφθεί ότι η στενοχώρια
Είναι ένα απ’ του ανθρώπου τα γνωρίσματα.


Σεις που επαγρυπνείτε! Δεν κουραστήκατε
Να επιτηρείτε το φως μες στο αλάτι μας;
Κι απ’ τη φλόγα των ρόδων μέσα στην πληγή μας
Δεν κουραστήκατε, σεις που επαγρυπνείτε;

Στο δρόμο για τη φυλακή, μου είπε:
Βγαίνοντας, θα ξέρω
Πως να επαινώ την πατρίδα
Ή να τη λοιδορώ
Είναι ένα επάγγελμα όπως όλα.

[Στην ποίηση:]
Πολιόρκησε την πολιορκία σου.

[Στην πρόζα:]
Από το λεξικό του Νόμου,
Πάρε τις αποδείξεις σου για μια πραγματικότητα
Που οι αποδείξεις κατέστρεψαν
Κι εξήγησε τη σκόνη σου.

[Στην ποίηση και την πρόζα:]
Πετάξτε μαζί
Όπως τα δυο φτερά ενός χελιδονιού που φέρνει
Την ευλογημένη Άνοιξη.

«Εγώ ή αυτός»
Έτσι αρχίζει ο πόλεμος.
Όμως τελειώνει με μια αμήχανη συνάντηση:
«Εγώ κι αυτός».

«Είμαι για πάντα εκείνη»
Έτσι αρχίζει ο έρωτας.
Μα σαν τελειώνει,
τελειώνει μ’ ένα αμήχανο αντίο:
«Εγώ κι αυτή».

Τούτη η πολιορκία θα διαρκέσει ως την ημέρα που
οι δάσκαλοι του Ολύμπου
θα επαναλάβουν την αθάνατη Ιλιάδα.

Ένα παιδί θα γεννηθεί, εδώ, τώρα,
Στο δρόμο του θανάτου…κάθε ώρα.

Θα παίξει μ’ ένα χαρταετό
τεσσάρων χρωμάτων,
[Κόκκινο, μαύρο, άσπρο, πράσινο]
Έπειτα θα μπει μέσα σ’ ένα άστρο φευγαλέο.


Ο μάρτυρας με πολιορκεί: Δεν έκανα τίποτε άλλο από το ν’ αλλάξω την κατοικία μου,
Και τα φτωχά μου έπιπλα.
Έβαλα μια γαζέλα πάνω στο κρεβάτι μου
Και μια ημισέληνο στο δάχτυλό μου
Για ν’ απαλύνω τον πόνο μου.

Ο μάρτυρας με πολιορκεί : Μην ακολουθείς τη νεκρώσιμη πομπή
Εκτός εάν με γνώριζες.
Δεν ζητώ χάρη από κανέναν.

(Μετάφραση: Αγγελική Σιγούρου)