Ένα Καράβι Για Τη Γάζα | ShipToGaza.gr

Πέντε Παλαιστίνιοι ψαράδες τραυματίστηκαν από αληθινά πυρά,  άλλοι πέντε και ένα παιδί συνελήφθησαν τις τελευταίες δυο βδομάδες, ενώ 35 περιστατικά επιθέσεων από το ισραηλινό ναυτικό έχουν καταγραφεί από το Παλαιστινιακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μόνο μέσα στον Μάρτιο. Στην τελευταία επίθεση, που έλαβε χώρα την Τρίτη 2 Ιουνίου, οι ισραηλινές ναυτικές δυνάμεις άνοιξαν πυρ εναντίον παλαιστινιακού ψαροκάικου, που έπλεε 4 μίλια από τις ακτές της Γάζας, και τραυμάτισε δυο ψαράδες, πυροβολώντας τους στα πόδια.

Από την έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντα( 2002), το Ισραήλ έχει εφαρμόσει σταδιακά περιορισμούς στην πρόσβαση των Παλαιστινίων και στη θάλασσα. Τα 20 ναυτικά μίλια επιτρεπόμενης ζώνης αλιείας, που συμφωνήθηκε στο πλαίσιο της συμφωνίας Γάζας- Ιεριχούς  του 1994 μεταξύ του Ισραήλ και της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, μειώθηκαν αρχικά σε 12 και το 2006 σε 6  μόλις μίλια. Μετά την ισραηλινή επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας με την «Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι» το 2008 , το Ισραήλ απαγόρευσε στους Παλαιστίνιους ψαράδες να πλέουν σε απόσταση μεγαλύτερη των 3 ν.μ., εμποδίζοντάς τους να έχουν πρόσβαση στο 85% των θαλάσσιων περιοχών που δικαιούνταν βάσει της συμφωνίας.

Οι σχεδόν καθημερινές επιθέσεις στους ψαράδες, αν και καλά καταγεγραμμένες από παλαιστινιακές και διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και από παρατηρητές, δεν καλύπτονται σχεδόν καθόλου από τα ΜΜΕ.  Τα ισραηλινά πολεμικά στα ύδατα της Γάζας πυροβολούν, βομβαρδίζουν και εκτοξεύουν νερό κατά τους συστηματικά. Ενώ στη συνέχεια τους συλλαμβάνουν και τους κατάσχουν τον εξοπλισμό και τα σκάφη.

Σε τραγικό σημείο η επιβίωση στη Γάζα

Οι περιορισμοί στις ζώνες αλιείας στα ανοικτά των ακτών της Λωρίδας της Γάζας, που έχουν επιβληθεί  από τις ισραηλινές δυνάμεις  ως μέρος του  αποκλεισμού της Γάζας, αποτελούν συλλογική τιμωρία του λαού της Γάζας και απαγορεύουν στους ψαράδες της Γάζας  να εργαστούν κερδίζοντας τα προς το ζην αξιοπρεπώς και χωρίς να κινδυνεύουν να χάσουν την ζωή τους, να τραυματιστούν ή να συλληφθούν.

Αυτή τη στιγμή στη Γάζα, μετά και την τελευταία ισραηλινή επίθεση τον Αύγουστο του 2014  που άφησε πάνω από 2.100 νεκρούς και πάνω από 11.000 τραυματίες, η ανθρωπιστική κρίση είναι χειρότερη από ποτέ. Χιλιάδες άνθρωποι ζουν στα ερείπια των βομβαρδισμένων σπιτιών τους, η ανεργία και η φτώχεια βρίσκονται στο μεγαλύτερο ποσοστό στον κόσμο και η εκπαίδευση, οι παροχές υγείας, οι κοινωνικές υπηρεσίες, όλα υπολειτουργούν. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλοί νέοι άνθρωποι ή ακόμα και οικογένειες, προσπαθούν να ξεφύγουν πληρώνοντας απατεώνες διακινητές που υπόσχονται να τους μεταφέρουν στην Ευρώπη, με κίνδυνο να πνιγούν στη Μεσόγειο. Οι περισσότεροι, όμως, παραμένουν, και όπως ξέρουν πολύ καλά οι Παλαιστίνιοι να κάνουν, αντιστέκονται με όλα τα μέσα στην ισραηλινή κατοχή και στον αποκλεισμό που τους έχει επιβάλει.

Παρά την ασφυκτική πολιορκία, ο αποκλεισμένος λαός της Γάζας καταφέρνει να επιβιώνει χάρη στην εφευρετικότητα  και την  επιμονή του. Προκειμένου, όμως, να συνεχίσει να επιβιώνει,  έχει άμεσα ανάγκη από την επαφή και την επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο, όπως δικαιούται κάθε λαός. Με κλειστά όλα τα χερσαία σύνορα , τα  γειτονικά κράτη και τον ΟΗΕ απρόθυμους να κάνουν κάτι για να αναγκάσουν  το Ισραήλ να εκπληρώσει την υποχρέωσή του προς έναν κατεχόμενο λαό, η νέα αποστολή της Διεθνούς  Συμμαχίας του Στόλου της Ελευθερίας, την οποία στηρίζει η Πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα»,  είναι ένας  ισχυρός τρόπος για να βγουν στην επιφάνεια τα εγκλήματα της πολιορκίας και ο αποκλεισμός της Γάζας.

Έτσι, ένας μικρός στολίσκος από ψαροκάικα θα σαλπάρει στο τέλος του μήνα για να συναντήσει τα ψαροκάικα της Γάζας που πλέουν στην ίδια θάλασσα. Στην ίδια αυτή θάλασσα που κανένα κράτος δεν έχει δικαίωμα να βάζει αποκλεισμούς.

Περισσότερες πληροφορίες για την αποστολή και τους τρόπους στήριξης του εγχειρήματος: Ένα Καράβι Για Τη Γάζα | ShipToGaza.gr

Άντζελα Ζ. Ιωαννίδου
Μέλος του συντονιστικού της Πρωτοβουλίας
«΄Ενα Καράβι για τη Γάζα»

αναδημοσίευση από ΕΠΟΧΗ Περισσότερα...

του Ράτζι Σουράνι

Η διεθνής κοινότητα επιδεικνύει αυξανόμενη συμπαράσταση στο αίτημα του παλαιστινιακού λαού για κυριαρχία. Μετά τη Σουηδία που έγινε η πρώτη χώρα της Ε.Ε. που αναγνώρισε το κράτος της Παλαιστίνης τον περασμένο Οκτώβριο, ακολούθησε το Βατικανό ενώ τα κοινοβούλια της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας υιοθέτησαν ψηφίσματα προς την ίδια κατεύθυνση, αν και μη δεσμευτικά.

Αυτές οι κινήσεις είναι φυσικά καλοδεχούμενες, όμως η πραγματικότητα επί του εδάφους δεν θα αλλάξει για τους Παλαιστίνιους αν η διεθνής κοινότητα δεν είναι διατεθειμένη να ζητήσει λογοδοσία για τα εγκλήματα πολέμου στην περιοχή.

Η Παλαιστινιακή Αρχή ανακοίνωσε ότι στις 25 Ιουνίου θα υποβάλει δύο μηνύσεις κατά του Ισραήλ στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και θα ζητήσει τον καθορισμό ημερομηνίας για την παρουσίαση των φακέλων των ισραηλινών εγκλημάτων πολέμου. Αυτές οι κινήσεις έρχονται μετά την ένταξη της Παλαιστίνης στο Καταστατικό της Ρώμης για την ίδρυση του ΔΠΔ που σημαίνει ότι οι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου στην Παλαιστίνη μπορούν πλέον να διερευνηθούν.

Επίσης στις 29 Ιουνίου θα δημοσιευτούν τα αποτελέσματα της έρευνας του ΟΗΕ για την πιθανή διάπραξη εγκλημάτων πολέμου στη διάρκεια της ισραηλινής επίθεσης στη Γάζα το 2014, που σκότωσε περισσότερους από 2.200 Παλαιστίνιους, το 70% των οποίων ήταν άμαχοι και το 67% από αυτούς ήταν γυναίκες και παιδιά.

Αυτό πρέπει να αποτελέσει το έναυσμα για μια πλήρη έρευνα του ΔΠΔ σχετικά με τους θανάτους και την καταστροφή στη Γάζα το προηγούμενο έτος. Ίσως επιτέλους δούμε φυσικά πρόσωπα, ανάμεσά τους και πολιτικούς αρχηγούς, να λογοδοτούν. Πράγματι, η Γενική Εισαγγελέας του ΔΠΔ Φατού Μπενσούντα έχει ήδη προειδοποιήσει το Ισραήλ ότι ενδεχομένως θα διεξάγει πλήρη έρευνα.

Σύμφωνα με την Μπενσούντα το ΔΠΔ “θα εξετάσει καταγγελλόμενα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από όλες τις πλευρές, με πλήρη ανεξαρτησία και αντικειμενικότητα, χωρίς φόβο ή εύνοια”. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της δικαιοσύνης: αν τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πραγματικά παγκόσμια, κανείς δεν μπορεί να είναι πάνω από το νόμο.

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι έρευνες του ΔΠΔ θα βάλουν σε κίνδυνο την προοπτική της ειρήνης. Όμως τις τελευταίες δύο δεκαετίες οι ισραηλινές κυβερνήσεις δεν έχουν δείξει κανένα ενδιαφέρον για την προώθηση της ειρηνευτικής διαδικασίας. Σε μια αυθόρμητη στιγμή στο τέλος της ισραηλινής προεκλογικής καμπάνιας, ο Νετανιάχου απέκλεισε τη λύση των δύο κρατών όσο είναι πρωθυπουργός. Απέκλεισε την ίδια την προϋπόθεση πάνω στην οποία βασίστηκαν δεκαετίες ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων.

Παράνομος αποκλεισμός

Μέχρι στιγμής η στρατηγική της διεθνούς κοινότητας ήταν να μη διεκδικεί παθιασμένα τη λογοδοσία του Ισραήλ με την ελπίδα ότι αυτό θα βοηθήσει την ειρηνευτική διαδικασία. Αυτό ολοφάνερα δεν είχε αποτέλεσμα. Η ατιμωρησία ενθάρρυνε ολοένα και περισσότερες βίαιες επιθέσεις, με συνέπεια το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων.

Σε συνδυασμό με τον παράνομο αποκλεισμό της Γάζας, που έχει μπλοκάρει την μετακίνηση ατόμων και αγαθών, η ατιμωρησία έχει τροφοδοτήσει έναν κύκλο βίας. Μόνο με το να λογοδοτήσουν όλες οι πλευρές για τις ενέργειές τους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο θα υπάρχει μία πιθανότητα για ειρήνη.

Ως δικηγόροι και ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχουμε προσπαθήσει επί πολλά χρόνια να αποδοθεί δικαιοσύνη μέσω του ισραηλινού δικαστικού συστήματος. Αλλά έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μόνιμα εμπόδια στο δρόμο προς τη δικαιοσύνη.

Για παράδειγμα, η τροποποίηση το 2013 του ισραηλινού νόμου για τα αστικά αδικήματα απαλλάσσει το Ισραήλ από την ευθύνη για την πρόκληση τραυματισμών και καταστροφών σε βάρος αμάχων στη Γάζα. Επίσης μείωσε το όριο για τη χρήση βίας κατά αμάχων από τις ισραηλινές δυνάμεις: δεν απαιτείται πλέον να αισθάνονται ότι απειλείται η ζωή τους πριν ανοίξουν πυρ.

Το Ισραήλ διακηρύσσει ότι τα στρατιωτικά του δικαστήρια είναι ικανά να διαχειριστούν τις παραβάσεις των στρατιωτών του και επομένως δεν χρειάζεται να αναμειχθεί το ΔΠΔ. Ζητά όμως πολλά κανείς αν έχει την προσδοκία ότι ένας στρατός θα διεξάγει έρευνα για τους αξιωματικούς του, ειδικά με τις αλλαγές στο στρατιωτικό δόγμα του Ισραήλ που δείχνει να ανέχεται τους θανάτους αμάχων σε μεγάλο βαθμό. Στους τελευταίους τρεις πολέμους κατά της Παλαιστίνης η πιο αυστηρή ποινή που επιβλήθηκε σε ισραηλινό στρατιώτη ήταν 7,5 μήνες φυλάκιση για την κλοπή μιας πιστωτικής κάρτας.

Η ισραηλινή πολιτική της μεταφοράς δικού τους άμαχου πληθυσμού σε παράνομα κατεχόμενο έδαφος – μέσω της ίδρυσης εποικισμών στη Δυτική Όχθη – θα πρέπει επίσης να εξεταστεί από το ΔΠΔ, καθώς αυτή η δραστηριότητα χαρακτηρίζεται ως έγκλημα πολέμου σύμφωνα με το Καταστατικό της Ρώμης.

Υποστηρίζεται συχνά ότι καθώς το Ισραήλ δεν είναι μέλος του ΔΠΔ, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να απαγγελθούν κατηγορίες σε ισραηλινούς υπηκόους, αυτό όμως δεν ισχύει. Το ΔΠΔ έχει δικαιοδοσία για οποιαδήποτε εγκλήματα διαπράχθηκαν στην Παλαιστίνη, ανεξάρτητα από την εθνικότητα των δραστών. Κάθε κατηγορητήριο θα έχει άμεσες πρακτικές επιπτώσεις. Τα ταξίδια σε χώρες που είναι μέλη του ΔΠΔ (για παράδειγμα όλες οι χώρες της Ε.Ε.) θα συνοδεύονται από μόνιμο κίνδυνο σύλληψης για κάθε κατηγορούμενο. Εκτός αυτού ο συμβολισμός της απαγγελίας κατηγοριών από το ΔΠΔ θα έχει ολέθριες συνέπειες για τη διεθνή φήμη της χώρας.

Είναι καίριας σημασίας να μπορέσει το ΔΠΔ να διεξάγει τις έρευνές του χωρίς προσκόμματα από πολιτικές παρεμβάσεις από οποιαδήποτε πλευρά. Το Ισραήλ έχει απαγορεύσει την πρόσβαση σε πολυάριθμους ερευνητές, συμπεριλαμβανομένης της ερευνητικής επιτροπής του ΟΗΕ για τον πόλεμο στη Γάζα. Απευθύνουμε έκκληση επομένως στα ευρωπαϊκά κράτη, που έχουν επιδείξει ισχυρή στήριξη στο ΔΠΔ κατά το παρελθόν, να συνεχίσουν να υπερασπίζονται την ανεξαρτησία του και να του επιτρέψουν να εργαστεί ελεύθερα σε περίπτωση που αντιμετωπίσει παρόμοια εμπόδια.

Θα πρέπει να είναι σε θέση να ερευνήσει την επίθεση στη Γάζα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ερευνά εγκλήματα σε άλλα μέρη του κόσμου, όπως στο Νότιο Σουδάν ή στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Δεν θα πρέπει να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Οι αξιολογήσεις του ΔΠΔ δεν μπορούν να βοηθήσουν όσους σκοτώθηκαν πέρυσι. Ωστόσο, το να εργαζόμαστε για δικαιοσύνη είναι η πιο αποτελεσματική δράση για να αποφευχθεί ανάλογη βία στο μέλλον. Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη και είναι δύσκολο να αποδεχτούμε πως όταν σκοτώνεται ένα παιδί κάθε δύο ώρες επί 50 μέρες κανείς δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί υπεύθυνος.

Ο Ράτζι Σουράνι είναι διευθυντής του Παλαιστινιακού Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (PCHR) , αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και έχει τιμηθεί με το βραβείο Right Livelihood και με το βραβείο Ρόμπερτ Κέννεντυ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.  

αναδημοσίευση από: Σύλλογος Ιντιφάντα Περισσότερα...

16 Φεβρουαρίου 2015 

Ανασκαφή δίπλα στο θεματικό πάρκο εβραϊκής ιστορίας Πόλη του Δαβίδ, στην παλαιστινιακή
γειτονιά Σιλουάν, στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ (AFP/Hazem Bader)

Η αρχαιολογία είναι η επιστήμη που έχει ως αντικείμενο τον εντοπισμό, την καταγραφή και τη μελέτη των υλικών καταλοίπων του απώτερου ή πιο πρόσφατου παρελθόντος με σκοπό την κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δομών των προγενέστερων πολιτισμών. Η πολιτική και ιδεολογική εκμετάλλευση των αρχαιολογικών ερευνών και πορισμάτων αποτελεί φαινόμενο κοινό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Είτε για ψηφοθηρικούς λόγους, είτε για τον αποπροσανατολισμό των πολιτών από τα υπαρκτά τους προβλήματα, είτε για την προώθηση εθνικιστικών τάσεων, είτε ακόμη για την ενίσχυση της διπλωματικής θέσης μιας χώρας στο γεωπολιτικό της περιβάλλον, η πολιτική χρήση της αρχαιολογίας διαστρεβλώνει τη λειτουργία της, παραβιάζει το σκοπό της και την υποβιβάζει σε εργαλείο χειραγώγησης των λαών. Το τρίτο θύμα σε αυτή τη διαδικασία, μετά την αρχαιολογική επιστήμη και τους λαούς, είναι συχνά η ίδια η ιστορική αλήθεια.

Στην υπό ισραηλινή κατοχή Παλαιστίνη η πολιτική χρήση της αρχαιολογίας εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους, από τη στυγνή καταστροφή ισλαμικών -και όχι μόνο- μνημείων μέχρι τη σφοδρή εναντίωση από την πλευρά του Ισραήλ στην ένταξη της Παλαιστίνης στην UNESCO καθώς αυτή θα έθετε τον πολιτιστικό της πλούτο υπό την προστασία του Οργανισμού, εκτός του ότι πιθανώς συνιστά ένα πρώτο βήμα για την αναγνώρισή της ως ανεξάρτητου κράτους. Θυμίζουμε στο σημείο αυτό ότι στις 31 Οκτωβρίου 2011 η Γενική Συνέλευση της UNESCO ενέκρινε την ένταξη της Παλαιστίνης ως πλήρους μέλους στον Οργανισμό με 107 ψήφους υπέρ, 14 κατά (μεταξύ των οποίων Ισραήλ και ΗΠΑ) και 52 αποχές.

Από την πρώτη κιόλας μέρα της ίδρυσής του το ισραηλινό κράτος επεδίωξε να μετατρέψει την αρχαιολογία σε μέσο επιβεβαίωσης της ίδιας της ύπαρξής του. Και αυτό επειδή, όπως χαρακτηριστικά έχει πει ο καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Israel Finkelstein «υπήρχε από την αρχή η ανάγκη να δοθεί κάτι στους [Εβραίους] μετανάστες, σε αυτό το ετερόκλητο μείγμα… κάτι να τους συνδέσει με τη γη, με την ιστορία, με κάποιου είδους κληρονομιά».

Το θέμα είναι ανεξάντλητο. Στο παρόν κείμενο θα περιοριστούμε σε μία συνοπτική παρουσίαση της μεθόδου με την οποία τα ανασκαφικά ευρήματα από τη Σιλουάν της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, την πιο εκτεταμένα ανεσκαμμένη περιοχή όλης της ιστορικής Παλαιστίνης, χρησιμοποιούνται για τη δικαιολόγηση και την επέκταση του ισραηλινού εποικισμού και τη συνακόλουθη εκδίωξη των Παλαιστινίων κατοίκων της.



Σύμφωνα με στοιχεία του 2014 στη Σιλουάν, που εκτείνεται στα νοτιοανατολικά της Παλιάς Πόλης της Ιερουσαλήμ, κατοικούν σχεδόν 50.000 Παλαιστίνιοι καθώς και 90 οικογένειες Ισραηλινών εποίκων (500 άτομα συνολικά) που άρχισαν να εγκαθίστανται εκεί από τη δεκαετία του ’90. Οι αρχαιολογικές έρευνες που διεξάγονται εδώ και αρκετά χρόνια στην περιοχή έχουν φέρει στο φως ευρήματα που χρονολογούνται από την Εποχή του Χαλκού μέχρι τη Ρωμαϊκή. Το 2005 η αρχαιολόγος Eliat Mazar ανακάλυψε τμήματα λιθόκτιστων τοίχων τους οποίους τοποθέτησε χρονικά στον 10ο αι π.Χ. και για τους οποίους διατύπωσε την άποψη ότι ανήκουν σε κτίριο που ταυτίζεται με το ανάκτορο του βασιλιά Δαβίδ. Ωστόσο, πολλοί συνάδελφοι της Mazar, ανάμεσά τους και ο καθηγητής Israel Finkelstein, διαφώνησαν ευθέως τόσο με τη χρονολόγηση όσο και με την ερμηνεία της, υποστηρίζοντας ότι οι σωζόμενοι τοίχοι ανήκουν σε περισσότερα από ένα κτίρια και χρονολογούνται εν μέρει σε πολύ νεώτερη εποχή, στον 2ο-1ο αι π.Χ. (ελληνιστικά χρόνια).

Ο καθηγητής Ίσραελ Φίνκελσταϊν

Ο Finkelstein δήλωσε χαρακτηριστικά: «Η Βίβλος και όχι η αρχαιολογία κυριαρχούν σε αυτήν την ανασκαφή. Αν η Mazar δεν ερμήνευε κυριολεκτικά το βιβλικό κείμενο ποτέ δεν θα χρονολογούσε τα ευρήματά της στον 10ο αι π.Χ». Το 2010, η Mazar ανακοίνωσε την ανακάλυψη στη Σιλουάν και τμήματος αρχαίων οχυρώσεων που επίσης χρονολόγησε στον 10ο αι π.Χ. Και πάλι τα συμπεράσματά της θεωρήθηκαν βιαστικά και αρκετά προβληματικά από άλλους ειδικούς όπως ο Aren Maeir, καθηγητής αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Bar Ilan, που μίλησε για «έλλειψη αποδείξεων» και θεώρησε εντελώς αβάσιμη την άποψη που διατύπωσε η ανασκαφέας σύμφωνα με την οποία η οχύρωση αυτή «αποτελεί το πιο σημαντικό κτίσμα που έχουμε από τα χρόνια του Πρώτου Ναού του Ισραήλ… σημαίνει ότι εκείνη την εποχή κυριαρχούσε στην Ιερουσαλήμ ένα καθεστώς ικανό να υλοποιήσει ένα τέτοιο έργο».

Οι ανασκαφές στη Σιλουάν διεξάγονται υπό την επίβλεψη του Υπουργείου Πολιτισμού του Ισραήλ με εν μέρει χρηματοδότηση από το 1997 και μετά από το ίδρυμα Ir David που, όπως μας ενημερώνει στην ιστοσελίδα του, «είναι αφοσιωμένο στη διατήρηση και ανάπτυξη της βιβλικής Πόλης του Δαβίδ». Το ίδρυμα αυτό αποτελεί και τον φορέα διαχείρισης του αρχαιολογικού χώρου. Στις οργανωμένες ξεναγήσεις που παρέχει στους περίπου 400.000 επισκέπτες το χρόνο είναι εμφανέστατη η εκμετάλλευση των ευρημάτων για την προώθηση της ισραηλινής πολιτικής ατζέντας. «Για 2.000 χρόνια η πόλη πέρασε από διάφορα χέρια. Αλλά ο Εβραϊκός λαός ποτέ δεν ξέχασε την αιώνια πρωτεύουσά του…3.000 χρόνια μετά τον βασιλιά Δαβίδ επιστρέψαμε στο λόφο όπου όλα ξεκίνησαν» θα ακούσει κανείς στο βίντεο διάρκειας λίγων λεπτών που προβάλλεται. Καμία αναφορά δεν γίνεται κατά την ξενάγηση στην παλαιστινιακή ιστορία της Σιλουάν και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ γενικότερα, οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι κάτοικοί της παραμένουν αόρατοι για τους επισκέπτες και όλη η προσοχή στρέφεται γύρω από τα ευρήματα που το ισραηλινό κράτος θέλει να παρουσιάσει ως τον συνδετικό κρίκο μεταξύ του αρχαίου ιουδαϊκού βασιλείου και της σύγχρονης εβραϊκής παρουσίας στην περιοχή. Μόνο που μεταξύ αυτών των δύο “κρίκων” μεσολαβούν πολλοί αιώνες ιστορικού βίου που για τους διοργανωτές των ξεναγήσεων και το ίδιο το ισραηλινό κράτος απλώς δεν υπάρχουν! Ακόμη και τα σπουδαία ευρήματα της Ρωμαϊκής περιόδου (δημόσια κτίρια, υποδομές ύδρευσης, ιδιωτικές κατοικίες και επαύλεις, οδοί) υποβαθμίζονται σε μεγάλο βαθμό

Το ίδρυμα Ir David έχει επίσης διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην παρουσία εποίκων στη Σιλουάν, συμβάλλοντας στην επίσημη ισραηλινή εποικιστική πολιτική, κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου που απαγορεύει σε κατοχικές δυνάμεις τη μεταφορά δικού τους άμαχου πληθυσμού σε κατεχόμενα από αυτές εδάφη και κατατάσσει τον εποικισμό στα εγκλήματα πολέμου (βλ. ενδεικτικά 4η Συνθήκη της Γενεύης και Καταστατικό της Ρώμης για την ίδρυση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου). Το ίδρυμα Ir David αποτελεί τον ιδιοκτήτη πολυάριθμων κτιρίων στην περιοχή τα οποία ενίοτε καταλαμβάνει με τη βία με σκοπό την εγκατάσταση σε αυτά Ισραηλινών εποίκων. Στα τέλη Σεπτεμβρίου 2014 η εισβολή εποίκων σε 23 κατοικίες στη Σιλουάν και η συνακόλουθη έξωση των νόμιμων ενοίκων τους οδήγησε σε πολυήμερες συγκρούσεις των Παλαιστινίων της περιοχής με τον ισραηλινό στρατό και τους εποίκους. Επιπροσθέτως, την ίδια στιγμή που στους Παλαιστίνιους δεν χορηγούνται οικοδομικές άδειες ούτε καν για προσθήκη ορόφου ή επισκευές, πόσο μάλλον για ανέγερση καινούριου κτιρίου, και ενώ μάλιστα οι κατοικίες τους κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή από αυθαίρετες, εξωδικαστικές κατεδαφίσεις, το ίδρυμα Ir David έχει κατασκευάσει και νέα κτίσματα για τις στεγαστικές ανάγκες των Ισραηλινών εποίκων σε μια προσπάθεια να μεταβάλλει βαθμιαία τον δημογραφικό χαρακτήρα της περιοχής.

Ο καθηγητής αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Rafi Greenberg το έχει διατυπώσει με σαφήνεια: «Το Ισραήλ χρησιμοποιεί την αρχαιολογία ως ένα από τα όπλα του σε αυτόν τον πόλεμο για τη γη προκειμένου να επεκτείνει την εβραϊκή παρουσία στην Ιερουσαλήμ, ιδιαίτερα στη Σιλουάν».

Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι το ισραηλινό κράτος, με εργαλείο τα αρχαιολογικά ευρήματα στη Σιλουάν και παρά τη διαφωνία των ειδικών όσον αφορά τη χρονολόγηση και την ερμηνεία ορισμένων από αυτά, επιδιώκει:

1) την προβολή της Ιερουσαλήμ ως “αιώνιας [και αδιαίρετης] πρωτεύουσας” του εβραϊκού λαού, παραγνωρίζοντας το πάγιο αίτημα των Παλαιστινίων αλλά και μεγάλου μέρους της παγκόσμιας κοινότητας για αναγνώριση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του μελλοντικού Παλαιστινιακού κράτους,

2) την ηθική και πολιτική νομιμοποίηση της ισραηλινής εποικιστικής δραστηριότητας στην περιοχή αλλά και ευρύτερα στη Δυτική Όχθη που συνδυάζεται με το σταδιακό εκτοπισμό των Παλαιστινίων από τα πατρογονικά τους εδάφη,

3) την υποβάθμιση των εγκλημάτων που διαπράττονται από τους εποίκους σε βάρος των Παλαιστινίων όχι μόνο στη Σιλουάν αλλά σε όλη την κατεχόμενη Δυτική Όχθη με την αναμφισβήτητη συνενοχή του ισραηλινού στρατού (θανάσιμες επιθέσεις και τραυματισμοί, καταστροφές ή κατασχέσεις περιουσιών, καταστροφές υποδομών κλπ).

Yonathan Mizrahi

Ολοκληρώνοντας, παραθέτουμε τoν ιδιαίτερα γλαφυρό σχολιασμό του Yonathan Mizrahi, αρχαιολόγου και συνιδρυτή της οργάνωσης Emek Shaveh που εξετάζει τη συμβολή της αρχαιολογίας στην ασκούμενη ισραηλινή πολιτική: «Ακόμη κι αν βρίσκαμε μια εβραϊκή επιγραφή “Καλώς ήρθατε στο ανάκτορο του βασιλιά Δαβίδ” αυτό δεν θα δικαιολογούσε τις πολιτικές που ακολουθούνται. Οι κάτοικοι της Σιλουάν και οι πρόγονοί τους ζουν εδώ για εκατοντάδες χρόνια και τα δικαιώματά τους δεν μπορούν να αγνοηθούν. Κάθε φορά που ένα χριστιανικό εύρημα έρχεται στο φως στο Ισραήλ θα έπρεπε ο χώρος να αποδοθεί στο Βατικανό και οι Ισραηλινοί κάτοικοι να εκδιωχθούν;»

Νικολέττα Κίτσου

Πηγές: Al Jazeera, MEMO, ISN Eth Zurich , Jonathan Cook, Electronic Intifada, Maan, MEMO, B’Tselem, Savage Minds, Emek Shaveh

αναδημοσίευση από  /intifadagr.wordpress Περισσότερα...